میان هلهله سینه مجال آه نداشت برای گریه شریکی نبود و چاه نداشت
درست مثل فدک پارهپاره شد جگرش شبیه مادر خود حال روبهراه نداشت
میان حجره کسی وقت احتضار نبود چرا که فاطمه هم طاقت نگاه نداشت
بگو به آب که پاکی همیشه دعوی اوست به تشنهای نرسیدن مگر گناه نداشت
سپاه حرمله در پشت در به صف بودند حسین بود و عطش، یک نفر سپاه نداشت
نبود نیزه، به دیوار تکیه زد یعنی پناه عالمیان بود و خود پناه نداشت
برای کشتن او زهر بیاثر میماند میان سینه اگر داغ قتلگاه نداشت...
جان به پیکر داشت وقتی مشکها جان داشتند کاش میشد ابرها آن روز باران داشتند
کاش میشد قطرۀ آبی به خیمه میرسید آبها هم کاش که حرّ پشیمان داشتند
آب باعث شد که مردی آب شد پیش همه آبها از شمر گویا اذن میدان داشتند
کودکی آرام شد با لایلای تیرها بعد از آن گهوارهها خواب پریشان داشتند
سورۀ کوچک که روی دست بابا ذبح شد مجلس مرثیهای آیات قرآن داشتند
بند قلب آسمانیها به مویی بند بود بر نخ قنداقهاش از بس که ایمان داشتند...
هیچ داغی مثل داغ کودک ششماهه نیست اهلبیت از حرمله بغض دوچندان داشتند
نیزهها در پشت خیمه خاک بر سر ریختند ماههای روی نیزه چشم گریان داشتند